Mógłby ktoś pomyśleć, że ulubionym miejscem moich powrotów jest Odra... Nie zaprzeczam, cokolwiek jest rzeka, która, mimo że rozmiarami o wiele mniejsza (jak podaje Drawieński Park Narodowy ma zaledwie 16 km długości!), zauroczyła mnie w równym stopniu. Tą rzeką jest Młynówka, zwana również Runicą, lewy dopływ Płocicznej. Dolny bieg Runicy ma postać czarującej doliny, głęboko wcinającej się w niewysokie wzniesienia. Prawy brzeg rzeki został uzbrojony w linię umocnień Pozycji Pomorskiej. Na odcinku, liczącym w linii prostej niespełna 4,5 km, wzniesiono ok. 16 obiektów. Wiele z nich zachowało się co najmniej w przyzwoitym stanie. Wśród nich odnajdziemy również schron bojowy o sygnaturze Ru. 12. Jak wiele sąsiednich i on został wkomponowany w strome zbocze doliny Młynówki. Ogień jego stanowiska bojowego obejmował lewy brzeg rzeki i przebiegającą tam drogę leśną (ta prowadziła do przeprawy na Runicy). Stand został dobrze zakamuflowany: zagłębiony w ziemi, strop przysypany ziemią.

Elewacja bojowa. Wyraźnie widoczna wnęka - ślad montażu płyty stalowej 10P7.

Odcinek Ruhnowfließ miał charakter leśny. Stąd większość schronów tu wzniesiona otrzymała odporność C. Tak było również w przypadku Ru. 12.

Bezpośrednie zapole schronu ograniczone było skarpami rowu. Do wnętrza dostać się można było dwoma wejściami, zamykanymi drzwiami 14P7. W płaszczyźnie ściany wejściowej prócz czerpni powietrza odnajdziemy wnękę na przyłącze telefonu polowego. Projekt schronu był standardowy i łączył w sobie trzy pomieszczenia. Tradycyjnie załogę od świata oddzielał przedsionek - śluza gazowa. Pełniła ona oczywiście kilka funkcji, w tym magazynu. Znajdowała się tu również głowica kablowa (KEV). Schron, prócz załogi, dawał ukrycie drużynie wypadowej w sile dwunastu żołnierzy. Stąd posiadał sporych rozmiarów izbę wypoczynku. Miała ona kształt litery "L". Pomieszczenie było wyposażone w filtrowentylator wspomagający wentylację schronu, telefon i piec. Na ścianach podwieszonych było piętnaście prycz. Znajdowały się tu dwa stanowiska obrony wewnętrznej z pancerzami ramkowymi, jeszcze szczęśliwie zachowanymi. Wreszcie ostatnim pomieszczeniem była izba bojowa. Obecnie najbardziej zniszczona. To ciasne pomieszczenie miało zmieścić trzech żołnierzy załogi i główne uzbrojenie, w postaci sMG 08, umieszczonego na stalowym stoliku. Życie żołnierzy zależało tu od wytrzymałości płyty stalowej 10P7 o grubości 6 cm.

Izba wypoczynku. Stanowisko obrony wewnętrznej z pancerzem ramkowym. W pomieszczeniu znajdowały się takie dwa stanowiska.

Jeśli odwiedzisz odcinek Ruhnowfließ by odszukać Ru. 12 (a warto!) - pamiętaj o poszanowaniu dla unikalnej przyrody tego miejsca!

Metryczka:

Galeria:

*Za cenne podpowiedzi dziękuję Filip Bandurski/End of the road i Dariusz Pstuś/4 Historie